Ik ben Charlotte Backx Smit. De bedenker van deze boekslinger voor ouders van prematuren. Het is bedoeld om de ziekenhuiskamer mee op te vrolijken en het is leuk om voor te lezen aan de kleine avonturier in de couveuse, want moet je die krachtige strijders straks eens zien. Dit is mijn verhaal.
Het verhaal van Hugo in 2017
Bijna 7 jaar geleden was ik zwanger van onze zoon Hugo. Het ging allemaal goed. Uiteraard met de standaard zwangerschapskwalen en hormonen, maar verder niets te klagen. In de nacht begonnen de weeën en ik verloor de slijmprop. Mijn man begon al te timen en adviseerde mij om de verloskundige te bellen. Het leek haar een goed idee om toch even naar het ziekenhuis te rijden. Eenmaal daar wilden ze me wel ter observatie houden. De weeën werden heviger en mijn weerstand groter. Dat maakte het een lastige bevalling. Bij 34 weken en 2 dagen werd hij geboren. Ik maakte me zorgen. Hij was veel te vroeg.
Terwijl ik werd opgelapt waren mijn man en Hugo al snel weggereden voor onderzoek. Ik had Hugo nog niet eens geknuffeld, of echt gezien. Ik vond de naam Hugo ook opeens niet meer passen. Hij was zo klein en licht. 2190 gram. Een uit de boom gevallen vogeltje. En dan zo'n stevige naam.
Ongeveer 1,5 uur later sloot ik aan bij mijn nieuwe gezin in onze kamer. De couveuse stond naast mijn bed en voor mijn man was er een bank om te zitten en als je echt zou willen kun je er slapen. Hugo kon zelfstandig ademen en de artsen vonden hem al een sterke vent, maar wij zagen alleen maar metertjes en kabeltjes de eerste dagen. Soms schoot de saturatiemeter van zijn druk bewegende voetje of had hij een 'dipje' dan gingen alle piepjes af, vlogen wij op en kwamen er verpleegsters de kamer op gesneld.
Naar mate de dagen verstreken leerden we naar Hugo kijken in plaats van naar alle kabels en meters. Het ging goed met hem. Hij had moeite met zichzelf warm houden en kreeg voeding via een sonde net als iedere prematuur. Onder andere die zaken zorgden ervoor dat we pas na 3,5 week naar huis mochten. Met een bende kruiken en veel dekens.
Overigens was het wel gezellig in de ziekenhuiskamer. Mijn man kwam zoveel mogelijk langs en we nodigden iedere dag mensen uit op kraamvisite. Zo vulde de kamer zich ook mondjesmaat met kaartjes en knuffels.
Het verhaal van Celine in 2020
Het was lastig opnieuw zwanger te worden, maar wel gelukt. En bij 27 weken zwangerschap zat ik met vrienden in het park. Ze vroegen me hoe het ging en of ik er bang voor was om weer en prematuur te krijgen. Ik antwoordde vol overtuiging: Nee, deze keer red ik het met gemak tot de 40 weken.
Die nacht begon het weer: ik voelde krampen en verloor opnieuw de slijmprop. Omdat het vaderdag was wilde ik er een extra leuke ochtend van maken dus hield ik even mijn mond. Maar mijn man zag het direct en adviseerde me wederom de verloskundige te bellen. Zij maakte zich geen zorgen maar gezien mijn verleden mocht ik naar het ziekenhuis komen.
De ene na de andere test kwamen Celine en ik goed uit de verf. Voor de zekerheid wilde ze na een paar uur van onderzoekjes toch ook even mijn ontsluiting meten. Het was 2,5 centimeter. Alle alarmbellen gingen af en ik belde huilend mijn man die met Hugo thuis was gebleven omdat ik me eerder geen zorgen maakte. Hugo werd naar vrienden gebracht en ik werd gelijktijdig op een brandcard gesnoerd. Mijn man kwam precies op tijd om in de ambulance mee te rijden naar de Neonatale Intensive Care Unit (NICU) in Veldhoven. Met gillende sirenes vlogen we over de snelweg. Ik begon te beseffen dat het toch wel realistisch was dat Celine ook te vroeg ter wereld zou komen.
Ik kreeg weeënremmers en een spuit met longrijpers voor Celine. Ik lag een week in Veldhoven. Iedere dag werden we meerdere keren gecontroleerd. Niemand mocht langskomen want corona had ons land opnieuw in lockdown gebracht. Sander mocht wel langskomen maar Hugo niet, dus het was puzzelen om dit zoveel mogelijk te doen. We werden veel geholpen door vrienden en opa.
In veldhoven hadden ze vertrouwen in mijn kwaliteiten als broedkip en dus mocht ik naar huis als ik volledige bedrust zou houden. Ik mocht plassen en van bed naar de bank. Er zat een strikt verbod op iedere andere activiteit. Bij iedere week die Celine bleef zitten waren we opgelucht en blij. We hielden het vol tot 34 weken en 1 dag. Bekend terrein voor mij en Celine won de strijd om de snelste met haar broer.
De weken in het ziekenhuis vielen me deze keer veel zwaarder. Celine kon zichzelf beter warm houden maar had veel meer 'dipjes' dan Hugo. Ze was lichter en at veel minder. Ook mocht ik geen bezoek ontvangen. En mijn man moest iedere avond oppas regelen om langs te komen. Celine haar gezondheid stond uiteraard voorop, maar de weken waren slopend en ik kan nog huilen om zelfmedelijden.
Ook Celine is gezond. Ze is de inspiratie voor het boekje dat je op deze website kunt kopen. Ze is eigenwijs en vastberaden. Ze springt in plassen en is onverschrokken. Allebei de kinderen doen alles met energie. Ze zijn sociaal en onvermoeibaar. Je merkt aan niets meer dat onze kinderen prematuur geboren zijn.
Inspiratie voor het prematuurcadeau in 2023
Weer 3 jaar later krijgt mijn man een appje van een goede vriend. Na een week bedrust is hun dochter bij 28 weken geboren. Wij schrikken ons rot. Nog 6 weken kleiner dan onze kinderen. Nog intensievere zorg in de eerste weken. Nog langer in het ziekenhuis. Mijn man en ik huilen voor hen.
Maar de kleine krachtpatser doet het gelukkig zo goed. Het is spannend, uiteraard, maar ook bij haar ouders groeit het vertrouwen met de dag. Na twee weken op een high care afdeling in Rotterdam mogen zij naar Tilburg. Het is zo'n groot nieuws. Wij zijn zo blij voor ze. En ik wil iets positiefs geven. Een inkijkje in een prachtige toekomst.
Ik loop naar de boekenwinkel en vraag om een verhaal over een prematuur. Eigenwijs en daadkrachtig. Het blijkt niet te bestaan. Zo ontstond het zinnetje in mijn hoofd: Celine, moet je jou nu eens zien.
We mogen op kraamvisitie en de vrienden blijken op dezelfde kamer te liggen als wij met Celine. Wat een toeval. Een kamer voor krachtige dames. Het is een zware en pittige fase maar die eigenwijze prematuren groeien in de meeste gevallen zo mooi en gezond op. Ik geef ze een prototype van het boekje cadeau en ze zijn er oprecht heel blij mee.
Prematuurcadeau nu voor iedereen te koop
Celine moet je nu eens zien is natuurlijk niet heel erg toegankelijk voor iedereen dus de tekst moet anders. Ik sleutel er lang aan, maar uiteindelijk schrijft mijn man dit prachtige verhaal. En ik bedenk dat het geen boekje moet zijn, maar een slinger om de ziekenhuiskamer alvast mee op te fleuren. Zo kun je tijdens het buidelen lekker voorlezen en het ook feestelijk ophangen.
Ik hoop dat het jou ook een positieve toekomstblik geef mocht je in het ziekenhuis liggen met jouw prematuur. Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat jullie snel naar huis mogen om over een aantal jaar ook in plassen te stampen en te dansen in de woonkamer.
